Έχω καιρό που σταμάτησα να γράφω και για αυτό ζητώ την επιείκεια σας. Δεν έχω όμως σταματήσει να σκέφτομαι και να εργάζομαι για έναν καλύτερο κόσμο αφού ζούμε σε αυτόν. Κάπου, κάποτε σε κάποιο σχολείο υπήρχε έναν σύλλογος διδασκόντων και ένας σύλλογος γονέων. Και οι δύο σύλλογοι ήταν σίγουροι ότι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν.
Οι μεν εκπαιδευτικοί θεωρούσαν ότι ήταν οι καλύτεροι στον κόσμο και ότι από ατυχία δουλεύουν σε αυτό το σχολείο που έχει ίσως τα πιο κακομαθημένα και ζωηρά παιδιά του κόσμου. Ότι, αν έπαιρναν τους μισθούς που δίνουν στο Λουξεμβούργο, θα έκαναν «παπάδες» (συγνώμη από τους συμπαθείς επαγγελματίες). Ότι, πρέπει να αλλάξει ο νόμος και μετά θα δουλεύουν και θα ψηφίζουν την ίδια μέρα…
Οι δε γονείς θεωρούσαν ότι είναι οι καλύτεροι στον κόσμο και ότι από ατυχία τα παιδιά τους (η ζωή τους ολόκληρη δηλαδή) δεν θα εκπαιδευτούν από ορεξάτους και καταρτισμένους εκπαιδευτικούς. Ότι, αν δεν βοηθούσανε τα παιδιά στο σπίτι, θα μένανε «τούβλα» μια ζωή (να υπενθυμίσω ότι τα τούβλα είναι πολύ χρήσιμα για την κατασκευή σπιτιών που μας προστατεύουν). Ότι, οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν σωστά τις εφημερίες τους…
Δυο σύννεφα γεμάτα επικίνδυνες απόψεις που η πίστη τους σε αυτές τα φορτίζει ακόμη περισσότερο. Κι όταν έρθουν αρκετά κοντά ξεσπά η καταιγίδα και τα παιδιά βρέχονται με όσα άσχημα τους μεταφέρονται. Τα παιδιά όμως σε λίγα χρόνια θα μεγαλώσουν θα φύγουν και θα μπορούν να εκφράζονται και για τους εκπαιδευτικούς που είχαν και για τους γονείς τους. Δυστυχώς θα έχει επηρεαστεί και ο χαρακτήρας τους από όλους. Κι έτσι ανακυκλώνονται ιδέες και καταστάσεις. Κι όταν θα γίνουν εκπαιδευτικοί ή/και γονείς θα κάνουν τα ίδια λάθη (αν προλάβουν γιατί υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα στον τόπο μας από αυτά στα οποία αναφέρομαι σήμερα).
Έχοντας περάσει από όλες τις παραπάνω θέσεις (γονέας, γονέας και εκπαιδευτικός, εκπαιδευτικός, μαθητής) και έχοντας ζήσει όλες τις πιθανές καταστάσεις μπορώ να πω με σιγουριά ότι φαινόμενα τέτοιου τύπου δεν παρατηρούνται μόνο σε σχολικές μονάδες και δεν θα εκλείψουν τόσο εύκολα.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω ελληνικά σίριαλ γιατί στα περισσότερα φωνάζουν. Το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν! Δεν μπορούν να παράξουν (κι ας με διορθώνει το word) λεκτικά ένα ωραίο αστείο ή να προχωρήσουν την πλοκή. Όταν κάποιος υψώνει τη φωνή του και δεν ακούει τον συνομιλητή του (όχι να καθαρίσει τα αυτιά του αλλά τη σκέψη του), όταν δεν μπορεί να σκεφτεί την ψυχολογία του συνομιλητή του και γιατί τα λέει όσα λέει, τότε η σύγκρουση είναι επώδυνη και έχουμε δύο νικητές. Και οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς συνεχίζουν να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη και τα παιδιά γίνονται κομμάτι της αλυσίδας τους.
ΑΝ όμως η σύγκρουση οδηγήσει σε συνεργασία, τότε θα έχουμε μόνο έναν νικητή. Τα παιδιά μας, το μέλλον μας. Το ξέρω, είναι δύσκολο να μάθεις να συνεργάζεσαι. Άλλωστε από το μόνο που μαθαίνουμε στην στο σχολείο, στις εξωσχολικές δραστηριότητες κι ίσως στο σπίτι είναι πως θα είμαστε πρώτοι ΜΟΝΟΙ μας. Δεν έχω δει σε πολλά σχολεία να γράφουν ορθογραφία ομαδικά τα παιδιά. Να αναγκαστούν να τη διορθώσουν μεταξύ τους. Να μάθουν να συνεργάζονται για να πετύχουν το άριστο. Ο καθένας μόνος του! Παντού! Και στα 18; Εκεί που πρέπει να συνεργαστείς; Και όταν γίνεις εκπαιδευτικός; Κι όταν γίνεις γονιός; Όταν πρέπει να συνεργαστείς;